Stil vrachtverkeer

Nu het weer zachter is geworden, komen de mensen hun huizen uit, werken in hun tuintjes en zitten buiten. De zon schijnt, de vogels fluiten en mijn koffie smaakt. Vanaf het balkon kijk ik uit over de lappendeken van achtertuintjes van het huizenblok. Het is rustig op ons kleine landgoed. Verrassend rustig zelfs.


Dani, het drukste jongetje van de buurt, die altijd luid roept, zijn honden nadoet en ze vreselijk aan het blaffen maakt, speelt buiten. En ik hoor niets! Stomverbaasd sla ik hem een tijdje gade en geniet van een stil schouwspel. In deze éénacter voor twee tuintafels vrachtverkeer en een kleine jongen is Dani druk in de weer met twee enorme plastic vrachtauto’s en een graafmachine. Hij heeft een picknicktafel schuin tegen een tuintafel gezet en rijdt met een ernstig gezicht de grote trucks de aldus gecreëerde helling op.


Geluidloos en lenig als een kat klimt hij steeds weer op de tafel om daar met volle aandacht het ritueel van parkeren en overladen uit te voeren. Deze kleine man manoeuvreert behendig en geduldig zijn voeten op de paar vierkante centimeter die er over zijn tussen de blauwe en gele monsters.


Opeens zie ik hem vlug een hand terugtrekken en ermee schudden. Hij is achter iets scherps blijven haken. Even later, als hij weer op de tafel hurkt rijdt er een truck over de rand en stort in het ravijn. Dani stoot een dierlijk gegrom uit. Zijn moeder vraagt vanuit huis wat er is.
“Ik heb me zeer gedaan” klaagt hij “en nou mislukt álles!”
Na deze uitbarsting keert hij terug naar zijn spel met dezelfde aandacht als voorheen en geeft geen kik meer, hoogstens een enkel “Tsjjjj, tsjjjj!”.


Ik kijk met open mond. Is dit dezelfde hyperactieve druktemaker die ik zo vaak heb willen knijpen? Hij is zich vast niet bewust van de geweldige prestatie die hij zojuist heeft geleverd.


© Karin Swanenberg
Sept 2006