SCHOTS 2006

SCHOTLAND impressies 2006

Mijmeringen

Ergens in Schotland maak ik een wandeling naar Loch Iorsa, tot bij Boat Ho. Inderdaad kan de boot die daar blijkt te liggen niet verder. Hij ligt vol met water en is naar de bodem gezakt aan de oever van het meer.

Ik loop alleen. Eerst is het landschap parkachtig dan venig en drassig, om vervolgens over te gaan in een kale troosteloze verlatenheid van vale heuvels met een stenige weg, langs een rivier met bruine keien erin. Er is nauwelijks wat te zien. Geen schapen of herten, slechts drie kleine vogeltjes, bruin natuurlijk. De zon is weg, het wolkendek is grauw. Je moet werkelijk een goed oog hebben voor de grote lijnen in het landschap – of juist voor de details van een kleine groene kever en een zwart met vuurrode vlinder – om nog wat schoonheid te kunnen ontwaren. Je gaat die kleine bruine vogeltjes zo wél waarderen!

De weg slingert zich door het land en is heel duidelijk zichtbaar. Je ziet vooral goed hoe hij om de bochten van de heuvels verdwijnt. Zo’n weg maakt onrustig, ontdek ik. Vooral als je een doel hebt – het meer – niet weet hoever je daarvan af bent en het uitzicht eigenlijk te saai is om door te lopen. Waarom nog één stap verzetten als de rivier en de heuvel er hier precies hetzelfde uitzien als daar? Tenzij ik mijn reisdoel zal bereiken…ik weet echter niet of dat gaat lukken, omdat ik met mijn slechte spieren niet veel langer zal kunnen lopen…Ik loop door, gedreven door die merkwaardige nieuwsgierigheid: altijd weer willen weten wat er achter de volgende bocht ligt, zelfs als ik het risico loop dat het niet veel bijzonders is.

Het meer, dat ik uiteindelijk bereik, is niet veel bijzonders. Toch is het goed om hier te toeven. De weg houdt namelijk op en voor me ligt slechts donker water omringd door vaal groene ronde heuvels met hun toppen in grijze wolken. Ik hoef geen weg meer te volgen en kan midden in het land aan het water gaan zitten. Het gaat op deze plek niet werkelijk om het uitzicht maar om het hier zijn, het beleven van de kalme harmonie van dit krachtige oude land. Dit Schotland heeft een eigen karakter dat ik niet kan benoemen, wel ervaren. En ik ben er welkom. Zoals altijd ben ik er ook nu weer welkom. Wie kan ik bedanken?