In Memoriam Mattie Fikke

‘Een boefje’ ‘een kleurrijke man’ ‘een echte ondernemer’ ‘onverzorgd en ruig’ ‘‘een aparte vogel’ ‘eigenwijs en tegendraads’ ‘altijd klaar staan om te helpen, dag en nacht’ ‘een uniek exemplaar’ ‘vakman’ ‘liegen kon ie ook goed’ ’voor de duvel niet bang, alleen voor de tandarts’ ‘op de kapper had ie het niet zo, knippen deed ie zelf wel’ ‘een levensgenieter’ ’een schipper in hart en nieren’ ‘geen gemakkelijke’. Als dit geen markante man is, dan weet ik het niet meer. ‘Ik bén de rivier’, zei hij ooit. Mattie is een fenomeen.



Hij vertrok zoals hij leefde: met het nodige gedonder. Zondagavond 30 augustus, rond de klok van tienen. 5 minuten nadat Mattie zijn laatste adem had uitgeblazen, klonk er een donderslag en sloeg de bliksem in. Het woonschip was in duisternis gehuld en zat een uur lang zonder stroom, terwijl buiten het noodweer aanhield. Op het moment dat Mattie van het terrein werd afgereden en de poort door was, hield het op met regenen. Typisch Mattie, dat weerbarstige. Met ‘zo hoort het’ moest je bij hem niet aankomen.


Hij was er de man niet naar om zich ergens voetstoots bij neer te leggen, zeker niet bij zijn veel te vroege dood. Een taaie rakker, onontkoombaar geveld door kanker, die hij niet met een slimme oplossing te lijf kon gaan, zoals hij dat in het werk altijd wél weer mooi wist te flikken. Geen schip zo zwaar geladen of hij wist het uiteindelijk los te krijgen, geen situatie zo ingewikkeld of Mattie verzon er wel een creatieve oplossing voor. Een cowboy op het water, een avonturier, zo werd hij wel genoemd. Maar tegen de ziekte die hem afbrak, had Mattie geen verweer. Wél protest, hij liet het leven niet zo maar los. Met de Flumar op de Waal als zijn laatste uitzicht, zei hij kort voor zijn dood: “Ik wil nog wel even blijven”. Mattie en zijn boot, dat was liefde. Mattie en de Waal, dat was één. Bij bloedonderzoeken in het ziekenhuis hebben ze beslist Waalwater getest!
Als jonge jongen begonnen met niks anders dan een roeiboot in de Biesbosch, bouwde hij samen met Petra FBT op. Alles stond in het teken van varen, berging en transport. Alle vrije tijd werd opgeofferd. Vakanties bestonden niet. Niet voor niets draagt hij in de kist zijn rode werktenue van FBT, compleet met mutsje en zijn onafscheidelijke Jolly’s. Mattie liep altijd op die Jolly’s en dat fleecemutsje ging zelden af, we kenden hem niet anders.
Zoveel werk verzet, zoveel avonturen beleefd, samen met Petra. En de grootste klus die hij klaarde? Dat ie één dag voordat hij definitief van de Flumar af stapte om tot aan zijn dood -twee weken later- verzorgd te worden op het woonschip, op zijn laatste krachten de stuurhut in kwam en Petra nóg opzij duwde om zelf te tornen. “Toch mijn laatste klus geklaard” zei Mattie. “Ik heb stijlvol afscheid genomen van mijn carrière”.


En nu is het gedaan Mattie, veel te vroeg gedaan. Je bent op weg naar je laatste ankerplaats. Behouden vaart.


© Karin Swanenberg
september 2015