Schotland 2018

And so we meet again …‘the times, they are a-changin’…

De enige plek op aarde die me buikpijn van heimwee bezorgt is Noordwest Schotland. Met geen enkel oord voel ik me zo verbonden, nergens anders krijg ik contact met het land als was het een persoonlijkheid. Vele malen heb ik er met liefde gereisd, sinds 2001 doe ik dat samen met José. Door omstandigheden en andere reizen waren we er vijf jaar niet geweest en had ik mijn diepe verlangen op slot moeten zetten om daar te zijn, middenin dat beeldschone, pure, ruige, lege, kale, desolate, natte, oude, koele, door strijd getekende, weergeteisterde land – met tientallen woorden voor regen. Dit jaar maakte een royale sponsoring van een lieve vriend een camperreis van bijna drie weken mogelijk. De sluizen van het verlangen draaiden weer open. Én we hadden een missie: onze trouwbelofte hernieuwen.

Mijn zestiende Schotse reis begint voor het eerst op een P&O-ferry, van Rotterdam Europoort naar Hull. De DFDS-ferry van IJmuiden naar Newcastle die we gewoonlijk namen, was in februari al volgeboekt met campers. Hoewel we 230 km zuidelijker dan Newcastle moeten starten en dus meer reistijd hebben, blijken de voordelen groter dan het nadeel. De alternatieve aanvliegroute naar Het Noorden via Carlisle kent veel M-wegen, snelwegen die het tijdverlies een heel eind goedmaken. Omdat onze ferry vroeger in de ochtend dan die van DFDS afmeert in Engeland, hebben we bovendien een langere dag om kilometers te maken. Want dat is wat je doet zo’n eerste reisdag: zo snel mogelijk doorrijden naar de westkust en de Hebriden, waar je dan ruim de tijd hebt om de tijd te vergeten.

Na een probleemloze overtocht op een kalme zee in een keurige tweepersoonshut, rollen we op vrijdag 15 juni van boord in onze eigen camper – links rijden, links, links, LINKS! – met onze missie helder voor ogen: op zaterdagmiddag moeten we op het eiland Skye zijn bij Duncan House, een Walhalla vol Keltische sieraden, messen en dolken en het domein van edelsmid Garth Duncan. José en ik trouwden in 2003 met handgemaakte ringen die we in 2002 bij hem kochten.

We verloofden ons dat jaar bij een gigantisch rotsblok in Rannoch More, een veelkleurig en nattig veengebied met daar doorheen een weg naar het dal van Glen Coe. Voor ons is die steen de poort naar Schotland, óns Schotland: de Hooglanden in het Noordwesten.